Tomado de MILES CHRISTI RESÍSTENS.
Los textos latino y griego proceden de la Vida del Emperador Constantino, libro tercero, capítulos XVII-XX, incluido en la Historia Eclesiástica de Eusebio de Cesarea, libro décimo (ed. de Ernst Zimmermann, tomo II. Fráncfor del Meno, Librería Hermaniana, 1822, págs. 923-929).
LATÍN
Constantínus Augústus, Ecclésiis.
I. Cum ex próspero reipúblicæ statu compértum habérem quánta fuísset erga nos omnipoténtis Dei benígnitas, in hoc præcípue mihi elaborandum esse existimavi, ut a sanctissimis Ecclésiæ cathólicæ populis una fides, sincera charitas et consona erga omnipotentem Deum religio servaretur. Sed quoniam fieri non poterat ut ea res firme ac stabiliter constitueretur, nisi omnibus episcopis vel certe plurimis eorum in unum congregatis, singula quæ ad sacratissimam religionem pertinent disceptata prius fuissent, hanc ob causam coactis quam fieri potuit plurimis Sacerdotibus, me quoque tanquam uno ex vobis præsénte (neque enim negaverim id quo maxime exulto, conservum me vestrum esse), cuncta competenti examine eo usque discussa sunt, donec inspectori omnium Deo accepta sententia, ad unitatis concentum proferretur in lucem. Ítaque nullus dissensióni, nullus controvérsiæ de fide locus amplius relinqueretur.
II.
Ubi cum de sanctíssimo étiam Páschæ die quǽsitum fuisset, communi omnium sententia decretum est, eam festivitatem uno eodemque die ab omnibus ubique celebrari oportere. Quid enim pulchrius, quid honestius nobis esse possit, quam ut hæc festivitas, a qua spem immortalitatis accepimus, uno eodemque ordine et certa ratione ab omnibus inoffense observetur? Ac primum quidem visa est omnibus res esse prorsus indigna, ut in sanctíssimæ hujus solemnitátis celebratione consuetúdinem Judæórum sequeremur; qui cum manus suas nefario scelere contaminarint, merito impuri homines cæcitáte mentis laborant. Quippe rejecta illorum consuetudine, possumus rectiori ordine, quem a primo passionis die ad hæc usque tempora servavimus, ad futura etiam sǽcula hujus observántiæ ritum propagare. Nihil ergo nobis commune sit cum inimicissima Judæórum turba. Áliam enim viam a Servatore accepimus. Propósitus est sacratíssimæ religioni nostræ cursus legítimus et honestus. Hunc unanimi consensu retinentes, ab illa turpissima societate et conscientia nos abstrahamus, fratres carissimi. Est enim profecto absurdissimum quod illi magnifice jactant, nos absque ipsorum magisterio hæc commode observare non posse. Quidnam vero illi recte sentire possint, qui post necem Domini, post illud parricidium mente capti, non ratione, sed præcípiti ímpetu feruntur, quocumque innatus furor ipsos impulerit. Hinc est quod ne in hac quidem parte veritatem ipsam perspiciunt: adeo ut a convenienti emendatione longissime aberrantes, uno eodemque anno duo paschata celebrent. Quid ergo est cur istos sequamur, quos constat gravissimo erroris morbo laborare? Nam uno eodemque anno geminum pascha facere nunquam profecto sustinebimus. Verum étiamsi quæ dixi mínime suppeterent, vestræ tamen solértiæ est id curáre omnibus modis atque optare, ne sanctitas animarum vestrarum, in ullius rei similitudine cum nequissimorum hominum moribus sociari et commisceri videatur. Illud prætérea considerandum est, nefas esse ut in tanti momenti negotio et in hujusmodi religionis solemnitate dissensio reperiatur. Unum enim liberátis nostræ festum diem, hoc est, diem sacratíssimæ Passiónis, Servator noster nobis reliquit, unamque esse voluit catholicam Ecclesiam. Cujus membra licet variis locis dispersa sint, uno tamen Spiritu, Dei scilicet voluntate, foventur. Consideret, quǽso, vestræ Sanctitatis solertia, quam grave sit et indecorum, iisdem diebus alios quidem jejuniis intentos esse, alios vero convivia celebrare, et post dies paschae, alios quidem in festivitatibus et animorum remissione versari, alios vero definitis vacare jejuniis. Hoc itaque convenienti emendatione corrigi, et ad unam eámdemque formam redigi divina vult providentia, quemadmodum omnes meo quidem judicio intelligitis.
III.
Proinde cum hoc ita emendari oporteret, ut nihil nobis commune esset cum illorum Domini interfectorum et parricidarum consuetudine, cumque hic ordo decentissimus sit, quem omnes tam occidentalium quam meridianarum et septentrionalium orbis partium Ecclésiæ, ac nonnúllæ quoque orientalium servant, idcirco id ǽquum rectumque esse omnes judicaverunt, quod et vobis placiturum esse spopondi, ut scilicet quod in urbe Roma perque omnem Itáliam, Áfricam, Ægýptum; per Hispániam, Gállias, Británnias, Lýbias; per universam Acháïam, per Asiánam et Pónticam dioecesim; per Cilíciam denique concordi sententia observatur, id vestra quoque prudentia libentibus animis amplectatur. Illud nimirum attendens, non modo majorem esse numerum ecclesiarum in locis supra memoratis, verum etiam aequissimum esse ut omnes in commune id velint quod stricta ratio exigere videtur, nec ullam cum Judæórum perjurio societatem habere. Atque ut summatim ac breviter dicam, placuit communi omnium judicio, ut sanctissima paschae festivitas uno eodemque die celebraretur. Neque enim decet in tanta sanctitate aliquam esse dissonantiam, praestatque eam sequi sententiam in qua nulla est alieni erroris scelerisque societas atque communio.
IV.
Quæ cum ita sint, cœléstem gratiam et plane divinum mandatum libenter suscipite. Quidquid enim in sanctis episcoporum conciliis geritur, id omne ad divinam referendum est voluntatem. Quamobrem ubi ea quæ gesta sunt dilectis fratribus nostris intimaveritis, supradictam rationem et sanctissimi diei observantiam suscipere et constituere debetis, ut cum in dilectionis vestræ conspectum jampridem a me desideratum venero, uno eodemque vobiscum die sanctam festivitatem peragere possim, utque de omnibus una vobiscum gaudeam, cernens diaboli crudelitatem divina potentia nobis operam navantibus esse sublatam, florente ubique terrarum vestra fide et pace atque concordia. Deus vos servet, fratres carissimi. —Hanc epistolam Imperátor eodem exemplo scriptam, in omnes provincias direxit, ut suæ erga Deum pietatis sinceritatem tanquam in speculo quodam aspiciendam legentibus præbéret.
GRIEGO
Κωνσταντῖνος Σεβαστὸς ταῖς Ἐκκλησίαις.
I.
Πεῖραν λαβὼν ἐκ τῆς τῶν κοινῶν εὐπραξίας, ὅση της θείας δυνάμεως πέφυκε χάρις, τοῦτον πρό γε πάντων ἔκρινα εἶναί μοι προσήκειν σκοπὸν, ὅπως παρὰ τοῖς μακαριωτάτοις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας πλήθεσι, πίστις μία καὶ εἰλικρινὴς ἀγάπη, ὁμονώμων τε περὶ τὸν παγκρατῆ Θεὸν εὐσέβεια τηρῆται. ἀλλ' ἐπειδὴ τοῦτ' οὐχ οἷόν τ' ἦν ἀκλινῆ καὶ βεβαίαν τάξιν λαβεῖν, εἰ μὴ εἰς ταὐτὸ πάντων ὁμοῦ, ἢ τῶν γοῦν πλειόνων Ἐπισκόπων συνελθόντων, ἑκάστου τῶν προσηκόντων τῇ ἁγιωτάτῃ θρησκείᾳ διάκρισις γένοιτο, τούτου ἕνεκεν πλείστων ὅσων συναθροισθέντων, αὐτὸς δὲ καθάπερ εἷς ἐξ ὑμῶν ἐτύγχανον συμπαρὼν (οὐ γὰρ ἀρνησαίμην ἂν, ἐφ' ᾧ μάλιστα χαίρω, συνθεράπων ὑμέτερος πεφυκέναι) ἄχρι τοσούτου ἅπαντα τῆς προσηκούσης τετύχηκεν ἐξετάσεως, ἄχρις οὗ ἡ τῷ πὰντων ἐφορῳ Θεῷ ἀρέσκουσα γνὼμη, πρὸς τὴν τῆς ἑνότητος συμφωνίαν εἰς φῶς προήχθη, ὡς μηδὲν ἔτι πρὸς διχόνοιαν ἢ πίστεως ἀμφιστβήτησιν, ὑπολείπεσθαι.
II.
Ἔνθα καὶ περὶ τῆς τοῦ Πάσχα ἁγιωτάτης ἡμέρας, γενομένης ζητήσεως, ἔδοξε κοινῇ γνώμῃ καλῶς ἔχειν, ἐπὶ μιᾶς ἡμέρας πάντας τοὺς ἁπανταχοῦ ἐπιτελεῖν. τί γὰρ ἡμῖν κάλλιον, τί δὲ σεμνότερον ὑπάρξαι δυνήσεται, τοῦ τὴν ἑορτὴν ταύτην παρ' ἧς τὰς τῆς ἀθανασίας εἰλήφαμεν ἐλπίδας, μιᾷ τάξει καὶ φανερῷ λόγῳ παρὰ πᾶσιν ἀδιαπτώτως φυλάττεσθαι; καὶ πρῶτον μέν ἀνάξιον ἔδοξεν εἶναι, τὴν ἁγιωτάτην ἐκείνην ἑορτὴν τῇ τῶν Ἰουδαίων ἑπομένους συνηθείᾳ πληροῦν· οἳ τὰς ἑαυτῶν χεῖρας ἀθεμίτῳ πλημμελήματι χρᾴναντες, εἰκότως τὰς ψυχὰς οἱ μιαροὶ τυφλώττουσιν. ἔξεστι γὰρ, τοῦ ἐκείνων ἔθνους ἀποβληθέντος, ἀληθεστέρᾳ τάξει, ἥν ἐκ πρώτης τοῦ πάθους ἡμέρας ἄχρι τοῦ παρόντος ἐφυλάξαμεν, καὶ ἐπὶ τοὺς μέλλοντας αἰῶνας τὴν τῆς ἐπιτηρήσεως ταύτης συμπλήρωσιν ἐκτείνεσθαι. μηδὲν τοίνυν ἔστω ἡμῖν κοινὸν μετὰ τοῦ ἐχθίστου τῶν Ἰουδαίων ὄχλου· εἰλήφαμεν γὰρ παρὰ τοῦ Σωτῆρος ὁδὸν ἑτέραν· πρόκειται δρόμος τῇ ἱερωτάτῃ ἡμῶν θρησκείᾳ καὶ νόμιμος καὶ πρέπων. τούτου συμφώνως ἀντιλαμβανόμενοι, τῆς αἰσχρᾶς, ἐκείνης ἑαυτοὺς συνειδήσεως ἀποσπάσωμεν ἀδελφοὶ τιμιώτατοι. ἔστι γὰρ ὡς ἀληθῶς ἀτοπώτατον, ἐκείνους αὐχεῖν ὡς ἄρα παρεκτὸς τῆς αὐτῶν διδασκαλίας ταῦτα φυλάττειν οὐκ εἴημεν ἱκανοὶ. τί δὲ φρονεῖν ὀρθὸν ἐκεῖνοι δυνήσονται, οἳ μετὰ τὴν κυριοκτονίαν τε καὶ πατροκτονίαν ἐκείνην ἐκστάντες τῶν φρενῶν, ἄγονται οὐ λογισμῷ τινι, ἀλλ' ὁρμῇ ἀκατασχέτῳ, ὅποι δ' ἂν αὐτοὺς ἡ ἔμφυτος αὐτῶν ἀγάγῃ μανία. ἐκεῖθεν οὖν τοίνυν κᾂν τούτῳ τῷ μέρει τὴν ἀλήθειαν οὐχ ὁρῶσιν. ὡς δὴ κατὰ τὸ πλεῖστον αὐτοὺς πλανωμένους τῆς προσηκούσης ἐπανορθώσεως, τῷ αὐτῷ ἔτει δεύτερον τὸ Πάσχα ἐπιτελεῖν. τίνος χάριν τούτοις ἑπόμεθα, οὓς δεινὴν πλάνην νοσεῖν ὡμολόγηται· δεύτερον γὰρ τῷ ἑνὶ ἐνιαυτῷ οὐκ ἄν ποτε ποιεῖν ἀνεξόμεθα. ἀλλ' εἰ καὶ ταῦτα μὴ προὔκειτο, ἀλλὰ δὴ τὴν ἡμετέραν ἀγχίνοιαν ἐχρῆν καὶ διὰ σπουδῆς καὶ δι' εὐχῆς ἔχειν πάντοτε, ἐν μηδεμιᾷ τὸ καθαρὸν τῆς ὑμετέρας ψυχῆς κοινωνεῖν δοκεῖν ἀνθρώπων ἔθεσι παγκάκων. πρὸς τούτοις κᾀκεῖνο πάρεστι συνορᾷν, ὡς ἐν τηλικούτῳ πράγματι καὶ τοιαύτῃ θρησκείας ἑορτῇ διαφωνίαν ἄρχειν, ἐστὶν ἀθέμιτον. μίαν γὰρ ἑορτὴν τὴν τῆς ἡμετέρας ἐλευθερίας ἡμέραν, τουτέστι τὴν τοῦ ἁγιωτάτου πάθους, ὁ ἡμέτερος παρέδωκε Σωτὴρ, καὶ μίαν εἶναι τὴν καθολικὴν αὐτοῦ ἐκκλησίαν βεβούληται. ἧς εἰ καὶ τὰ μάλιστα εἰς πολλοὺς καὶ διαφόρους τόπους τά μέρη διῄρηται, ἀλλ' ὅμως ἑνὶ πνεύματι, τουτέστι τῷ θείῳ βουλήματι, θάλπεται. λογισάσθω δ' ἡ τῆς ἡμετέρας ὁσιότητος ἀγχίνοια, ὅπως ἐστὶ δεινόν τε καὶ ἀπρεπὲς, κατὰ τὰς αὐτὰς ἡμέρας ἑτέρους μέν ταῖς νηστείαις σχολάζειν, ἑτέρους δὲ συμπόσια συντελεῖν· καὶ μετὰ τὰς τοῦ Πάσχα ἡμέρας, ἄλλους μὲν ἐν ἑορταῖς καὶ ἀνέσεσιν ἐξετάζεσθαι, ἄλλους δὲ ταῖς ὡρισμέναις ἐκδεδόσθαι νηστείαις. διὰ τοῦτο γοῦν τῆς προσηκούσης ἐπανορθώσεως τυχεῖν, καὶ πρὸς μίαν διατύπωσιν ἄγεσθαι τοῦτο ἡ θεία πρόνοια βούλεται, ὡς ἔγωγ' ἅπαντας ἡγοῦμαι συνορᾷν.
III.
Ὅθεν ἐπειδὴ τοῦθ' οὕτως ἐπανορθοῦσθαι προσῆκεν, ὡς μηδὲν μετὰ τοῦ τῶν πατροκτόνων τε καὶ κυριοκτόνων ἐκείνων ἔθνους εἶναι κοινὸν. ἔστι δὲ τάξις εὐπρεπὴς, ἣν πᾶσαι αἱ τῶν δυτικῶν τε καὶ μεσημβρινῶν καὶ ἀρκτώων τῆς οἰκουμένης μερῶν παραφυλάττουσιν ἐκκλησίαι, καί τινες τῶν κατὰ τὴν ἑῴαν τόπων. τούτου ἕνεκεν ἐπὶ τοῦ παρόντος καλῶς ἔχειν ἅπαντες ἡγήσαντο. καὶ αὐτὸς δὲ τῇ ὑμετέρᾳ ἀγχινοίᾳ ἀρέσειν ὑπεσχόμην. ἵν' ὅπερ δ' ἂν κατὰ τὴν τῶν Ῥωμαίων πόλιν τε καὶ Ἀφρικὴν, Ἰταλίαν τε ἅπασαν, Αἴγυπτον, Σπανίαν, Γαλλίας, Βρεττανίας, Λιβύας, ὅλην Ἑλλάδα, Ἀσιανὴν τε διοίκησιν καὶ Ποντικὴν, καὶ Κιλικίαν, μιᾷ καὶ συμφώνῳ φυλάττεται γνώμῃ, ἀσμένως τοῦτο καὶ ἡ ὑμετέρα προσδέξηται σύνεσις, λογιζομένη ὡς οὐ μόνον πλείων ἐστὶν ὁ τῶν κατὰ τοὺς προειρημένους τόπους ἐκκλησιῶν ἀριθμὸς, ἀλλὰ καὶ ὡς τοῦτο μάλιστα κοινῇ πάντας ὁσιώτατόν ἐστι βούλεσθαι, ὅπερ καὶ ὁ ἀκριβὴς λόγος ἀπαιτεῖν δοκεῖ, καὶ οὐδεμίαν μετὰ τῆς Ἰουδαίων ἐπιορκίας ἔχειν κοινωνίαν. ἵνα δὲ τὸ κεφαλαιωδέστερον συντόμως εἴπω, κοινῇ πάντων ἤρεσε κρίσει, τὴν ἁγιωτάτην τοῦ Πάσχα ἑορτὴν μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ συντελεῖσθαι. οὐδὲ γὰρ πρέπει ἐν τοσαύτῃ ἁγιότητι εἶναί τινα διαφορὰν· καὶ κάλλιον ἕπεσθαι τῇ γνωμῇ ταύτῃ.
IV.
Τούτων οὖν οὕτως ἐχόντων, ἀσμένως δέχεσθε τὴν τοῦ Θεοῦ χάριν καὶ θείαν ὡς ἀληθῶς ἐντολὴν· πᾶν γὰρ, εἴ τι δ' ἂν ἐν τοῖς ἁγίοις τῶν Ἐπισκόπων συνεδρίοις πράττεται, τοῦτο πρὸς τὴν θείαν βούλησιν ἔχει τὴν ἀναφορὰν. διὸ πᾶσι τοῖς ἀγαπητοῖς ἡμῶν ἀδελφοῖς ἐμφανίσαντες τὰ πεπραγμένα, ἤδη καὶ τὸν προειρημένον λόγον καὶ τὴν παρατήρησιν τῆς ἁγιωτάτης ἡμέρας ὑποδέχεσθαί τε καὶ διατάττειν ὀφείλετε, ἵν' ἐπειδὰν πρὸς τὴν πάλαι μοι ποθουμένην τῆς ὑμετέρας διαθέσεως ὄψιν ἀφίκωμαι, ἐν μιᾷ καὶ τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ τὴν ἁγίαν μεθ' ὑμῶν ἑορτὴν ἐπιτελέσαι δυνηθῶ, καὶ πάντων ἕνεκεν μεθ' ὑμῶν εὐδοκήσω, συνορῶν τὴν διαβολικὴν ὡμότητα, ὑπὸ τῆς θείας δυνάμεως διὰ τῶν ἡμετέρων πραξεων ἀνῃρημένην, ἀκμαζούσης πανταχοῦ τῆς ἡμετέρας πίστεως καὶ εἰρήνης καὶ ὁμονοίας. ὁ Θεὸς ὑμᾶς διαφυλάξοι, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ. — Ταύτης βασιλεὺς ἐπίστολῆς ἰσοδυναμοῦσαν γραφὴν ἐφ' ἑκάστης ἐπαρχίας διεπέμπετο. ἐνοπτρίζεσθαι τῆς αὐτοῦ διανοίας τὸ καθαρώτατον καὶ τῆς πρὸς τὸ θεῖον ὁσίας, παρέχων τοῖς ἐντυγχάνουσι.
TRADUCCIÓN
Constantino Augusto, a las iglesias.
1. La gran gracia del poder de Dios ha ido en constante aumento, como lo demuestra la prosperidad general del imperio. Por lo tanto, decidí fijarme como mi objetivo primordial que una sola fe, un amor sincero y una devoción inquebrantable a Dios Todopoderoso se mantengan entre las más benditas asambleas de la Iglesia Católica. Pero percibí que esto solo podría establecerse firme y permanentemente cuando todos los obispos, o al menos la mayoría, se reunieran en un mismo lugar para un concilio donde pudieran discutir cada punto de nuestra santísima religión. Así que reunimos a tantos como fue posible, y yo mismo estuve presente como uno de ustedes; pues no negaré lo que me alegra especialmente: ser su consiervo. Todos los puntos fueron entonces investigados minuciosamente, hasta que se llegó a una decisión que fue considerada aceptable para quien es el inspector de todas las cosas, y que trajo consigo un acuerdo unificado, sin dejar nada que pudiera causar disensión o controversia en materia de fe.
3. En el concilio también consideramos la cuestión de nuestra festividad más sagrada, la Pascua, y se determinó de común acuerdo que todos, en todas partes, la celebraran en un mismo día. Pues, ¿qué puede ser más apropiado, o más solemne, que esta fiesta, de la que hemos recibido la esperanza de la inmortalidad, sea celebrada por todos sin variación, con el mismo orden y una disposición clara? Y, en primer lugar, nos parecía muy indigno celebrar esta sagrada fiesta siguiendo la costumbre de los judíos, un pueblo que se ha manchado las manos con un terrible ultraje, contaminando así sus almas y ahora está merecidamente ciego. Al haber descartado su forma de calcular la fecha de la festividad, podemos asegurar que las generaciones futuras puedan celebrar esta observancia en la fecha más precisa que hemos mantenido desde el primer día de la Pasión hasta la actualidad. Por lo tanto, no tengan nada en común con ese pueblo tan hostil, los judíos. Hemos recibido otro camino del Salvador. En nuestra santa religión, nos hemos propuesto un camino válido y preciso. Persigámoslo unánimemente. Retirémonos, honorables hermanos, de esa detestable compañía. Es verdaderamente absurdo que se jacten de que somos incapaces de observar correctamente estas cosas sin su instrucción. ¿Sobre qué tema son capaces de formarse un juicio correcto, quienes, tras el asesinato de su Señor y el parricidio, perdieron el juicio y se dejan llevar, no por un motivo racional, sino por una impulsividad incontrolable, a dondequiera que su furia innata los lleve? Por eso, incluso en este asunto, no perciben la verdad, de modo que constantemente yerran en extremo, y celebran la Pascua una segunda vez en el mismo año en lugar de corregirse adecuadamente. ¿Por qué, entonces, deberíamos seguir el ejemplo de quienes se reconocen contaminados por graves errores? ¡Ciertamente nunca deberíamos permitir que la Pascua se celebre dos veces en un mismo año! Pero incluso si estas consideraciones no se les presentaran, deberían cuidar, con diligencia y oración, de que sus almas puras no tengan nada en común, ni siquiera parezcan tenerlo, con las costumbres de hombres tan depravados. También hay que tener en cuenta lo siguiente: en un asunto tan importante y de tanta significación religiosa, el más mínimo desacuerdo es sumamente irreverente. Porque nuestro Salvador nos dejó solo un día para recordar nuestra liberación: el día de su santísima pasión. También quiso que su Iglesia católica fuera una; cuyos miembros siguen siendo cuidados por un solo Espíritu, es decir, por la voluntad de Dios, por muy dispersos que estén. Que el buen sentido, acorde con su carácter sagrado, considere cuán grave e inapropiado es que en los mismos días algunos ayunen, mientras que otros celebran festividades; y que después de la Pascua algunos celebren festividades y regocijo, mientras que otros se sometan a ayunos prescritos. Por esta razón, la Divina Providencia dispuso que implementáramos una corrección apropiada y estableciéramos una práctica uniforme, como supongo que todos saben.
10. Así que, en primer lugar, era deseable cambiar la situación para que no tuviéramos nada en común con esa nación de asesinos de padres que mataron a su Señor. En segundo lugar, el orden que observan todas las iglesias del oeste, sur y norte, y algunas también del este, es perfectamente adecuado. Por lo tanto, en este momento, todos consideramos apropiado que usted, inteligente como es, también aceptara con alegría lo que se observa con tan general unanimidad en la ciudad de Roma, en toda Italia, África, todo Egipto, España, Francia, Gran Bretaña, Libia, toda Grecia y las diócesis de Asia, Ponto y Cilicia. Me comprometí a que esta solución le satisfaría después de que la examinara detenidamente, sobre todo porque consideré que no solo la mayoría de las congregaciones se encuentran en los lugares recién mencionados, sino que también todos tenemos la sagrada obligación de unirnos en el deseo de todo lo que el sentido común parezca exigir, y que no tenga relación con el perjurio de los judíos. En resumen, se determinó de común acuerdo que la santísima festividad de la Pascua se solemnizara en un mismo día; pues no es del todo decente que haya diferencia alguna en un asunto tan sagrado y serio. Es muy loable adoptar esta opción, que no tiene nada que ver con errores extraños ni se aparta de lo correcto.
12. Puesto que estas cosas son consecuentes, reciban con alegría este mandato celestial y verdaderamente divino. Pues todo lo que se hace en las sagradas asambleas de los obispos se puede atribuir a la voluntad divina. Por lo tanto, una vez que hayan demostrado lo prescrito a todos nuestros amados hermanos, sería bueno que hicieran públicas las declaraciones escritas anteriores y aceptaran el razonamiento, que ha demostrado ser válido, y establecieran esta observancia del día santísimo. De esta manera, cuando llegue para verificar su estado, lo cual he deseado fervientemente desde hace tiempo, podré celebrar la sagrada festividad con ustedes en un mismo día, y me regocijaré con ustedes por todo, al ver que, mediante nuestros esfuerzos, el poder divino está frustrando la crueldad de Satanás, y que su fe, paz y unidad florecen por doquier. Que Dios los guarde, amados hermanos. — El emperador envió esta carta, escrita de la misma manera, a todas las provincias, para poder presentar a sus lectores, como en una especie de espejo, la sinceridad y piedad de su carácter pintado hacia Dios.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Los comentarios deberán relacionarse con el artículo. Los administradores se reservan el derecho de publicación, y renuncian a TODA responsabilidad civil, administrativa, penal y canónica por el contenido de los comentarios que no sean de su autoría. La blasfemia está estrictamente prohibida, y los insultos a la administración constituyen causal de no publicación.
Comentar aquí significa aceptar las condiciones anteriores. De lo contrario, ABSTENERSE.
+Jorge de la Compasión (Autor del blog)
Jorge Rondón Santos (Editor colaborador)